கவிதை ஒரு கைவல்லியம்

*********************************

1

கவிதையென்பது

ஒரு நாடோடித் தவம்.

கவிதையை

வீட்டுக் காவலில் வைக்க முடியாது.

 

சிறையாகுமெனில்

கவிதை

வீட்டையே நிராகரித்து

வெளியேறிவிடும்.

 

வழக்கமான வாசல் வழிதான் என்றில்லை

அது

காற்றைப்போல

சாளரத்தின் வழியாகவும்

நுழையும் நூதனம்

 

கவிதையென்பது

கதவுகளைக் கூட வெறுக்கும் கட்டற்ற நுழைவு.

 

கவிதைக்குப் பிடித்தது

தென்னங்கீற்றில் கூடு கட்டும்

நிலவின்

சாளரத் தொங்கல் மட்டுமல்ல

சாக்கடையில் விழுந்து கிடக்கும்

நிலவின்

பின்வாசல் பிம்பமும்தான்.

 

எப்போதும் திறந்திருக்கும் வீட்டைத்தான்

அது விரும்புகிறது.

 

பூட்டியிருக்கும் வீட்டினைத் திறந்துவிடுகிற

மந்திரக் கைகள் கவிதைக்கு உண்டு.

 

 

 

 

 

2

கவிதையின் இன்னொரு பிரத்தியேகம்

அசாத்தியமானது.

 

கவிதை

தனக்குள்

ஒரு வாசனை உலகத்தை வைத்திருக்கிறது.

 

அது

வார்த்தைகளில்

ஓவியத்தில்

காகிதப் பூக்களிலென

வாசத்தை நுகரவைத்துவிடுகிறது.

 

கண்களுக்குள் இருக்கிற

நாசியைக் கூர்கொள்ளவைக்கிறது

அது

நிலவுக்குள் கூட

ஒரு கவித்துவ வாசனையைக் கண்டுபிடிக்கிறது.

 

காட்டுப்பன்றி முதல்

காதலி வரை

வாசனையின் மூலமே

ஒரு கவித்துவ உலகத்தைத் திறந்துவைக்கிறது.

 

இந்தப் பயிற்சிதான்

ஒரு வாசகனுக்குக்

கள்வர்களைக் கண்டுபிடிக்கும்

கலையைக் கற்றுக்கொடுக்கிறது.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3

கவிதையென்பது காட்டில் பயணம்

 

காட்டுப் பயணத்திலும்

கொடிவழி தேடிக் குமைவதில்லை

அதற்குப்

புதர்களுக்குள் புகுந்து போகும்

புதிர்வழி தெரியும்

எத்தனை சிராய்ப்புகளையும் தாண்டி

காட்டைக் கடந்துவிடுகிற கைவல்லியம்தான்

கவிதையின் தேர்ச்சி.

 

கவிதை

இருந்த இடம் அசையாமல்

நிகழ்த்தும்

மரங்களின் நடனமறியும்

 

பறவைகளின்

சிறகுமொழிகள் தெரியும்

 

மீன்களின் மௌனபாஷை புரியும்

 

துரத்தப்படும் விலங்குகளின்

பயத்தையும

துரத்துகிற வேட்டைக்காரனின்

வெறியையும்

ஒரு சேரக் கண்களில் குடியமர்த்தும்

கவிதை.

 

கொடிவழி நடந்தாலும்

கொப்பம் பார்த்து நடக்கும்

இடறி விழாத யானைதான்

கவிதை.

 

காட்டு மூலிகையின் கஷாயத்தைப்போல

கவிதையொரு

வேட்டுவனின் பானம்.

 

 

 

 

4

கவிதை

ஒரு கண்டுபிடிப்பை நிகழ்த்துகிறது

 

சூழ்ச்சியை அம்பலப்படுத்தும்

சூக்குமம் கவிதை.

 

மறதிகளின் குப்பைத் தொட்டியான

மனிதனின் மர்மக் கிணற்றைத்

தூர் வாருகிறது கவிதை.

 

விஷ ஜந்துக்களுக்குத் தூண்டில் தயாரிக்கும்

வித்தியாச அனுபவம் கவிதை.

 

அம்பேத்கரின் விழா நெரிசலில்

கொளுத்தப்படும் சட்டப் புத்தகங்களின்

சடங்குகளைப் பார்த்துச்

சிரித்துக் கொள்கிறது கவிதை

மேலும்

சிறையில் வசிக்கும்

ஆனந்த் டெல்டும்டேயின்

கசப்பான காபியாகிறது

கவிதை.

 

5

சதுரங்கத்தின் காய் நகர்த்தல்களைக்

கண்டுபிடிக்கிற கலையில்

கைதேர்ந்துவிடுகிறது கவிதை

கவிதை எப்போதும்

மக்களைக் கைவிடுவதில்லை

மக்கள்தாம்

அவர்களின் அன்றாட தேய்மானங்களில்

கவிதையை

மறந்தே போனார்கள்.

 

                                                      --நா.வே.அருள்

கருத்துகள்

கருத்துரையிடுக

இந்த வலைப்பதிவில் உள்ள பிரபலமான இடுகைகள்

படம்
  கவிதை அலசல் / நா.வே.அருள் ************************************** எங்கள் பொங்கல் உப்புக் கரித்திருந்தது கவிதை . சோலை மாயவன் ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ உழவனின் பொங்கல் ஏன் உப்புக் கரிக்கிறது? மாடுகளுக்கும் மனிதர்களுக்கும் அதிக வித்தியாமில்லை.  மாடுகளுக்குக் கொட்டகைகள்.    மனிதர்களுக்கு வீடுகள்.    மாடுகள் முளைக்குச்சியில் கட்டப்பட்டிருக்கும்.  மனிதர்கள் உறவுக் குச்சியில் கட்டப்படாமலேயே சுற்றிச் சுற்றி வருகிறார்கள்.   மாடுகள்  தீனியை அசை போடுகின்றன.  மனிதர்கள் பசியை அசைபோடுகிறார்கள்.   மாடுகளுக்கு    மனிதர்கள் தண்ணீர் காட்டுகிறார்கள்.   மனிதர்களுக்கு வாழ்க்கை தண்ணீர் காட்டுகிறது.  மாடுகளின் கழுத்துகளில் நுகத்தடிகளின்  வடு.   மனிதர்களின் கைகளில் காய்ப்பு காய்த்த தடம்.  மாடுகளுக்குக் கொம்புகள் இருக்கின்றன.   மனிதர்களுக்கு அதுவுமில்லை. உழவன் விதைநெல்லைப் போல வற்றிப் போய் இருக்கிறான்.  அவனுக்கு உழவு மாடுகள்தான் உண்மையான உறவு.  வயலோடுதான் வாழ்க்கை.  பயிர் பச்சிலோடுதான் பாசம். பிள்ளைகளின் பெயர்கள் கூட மறந்துவிடும்.  ஆனால் மாடுகளுக்குத் தவிடு வைப்பதை மறப்பதே இல்லை.   அதிகம் நுகர்ந்த
மேலும் படிக்கவும்
படம்
  ஜே.ஜே.அனிட்டாவின் கவிதைத் தவம் ********************************************************** கவிதைக்கு யோகம் அடித்திருக்கிறது.   கவிஞர்கள் ஒரு கவிதையை முன்வைத்துக் காய்தல் உவத்தல் இன்றி ஒரு கலந்துரையாடல் நிகழ்த்துகிற களம் அல்லது சூழல் சாத்தியமாகியிருக்கிறது.   அனிட்டா அவர்களின் கவிதையைப் பார்க்கலாம். //ஏன் நகர்கிறேன் என்கிறாய் அசைதலற்று தெளிவுறாத பிம்பமாய் உனையுறுத்தி ஒறுத்தலை விடவும் நகர்தல் நலமே. கருணைக் கரமுயர்த்தி உனையழைத்து எனதிருளைக் கவ்விக் கொண்டு நடைபயிலச் சொல்லும் கைங்கர்யம் காட்டிலும் விழி திறந்து அகம் துற என்பதே மேல். ஒரு பிடி நிழல் பிடித்து ஆறடியை விழுங்கிக் கொள்ளும் நினைவுச் சாளரம் விழுங்குதல் பதிலாய் திறந்த கதவுகளின் நிறம் உடுத்தி ஓருயிராய் பிரிந்து கிட என்பதே சரி. இசைதலும் விசை படர் விழைதலும் மறத்தலும் நீர்த்த உயிர்த்தலுமாய் உன்னை அசைவுறாதபடிச் செய்யும் என் இருத்தலை விடவும்.. மெலிந்து நகர்ந்து துயருகிறேன் என்பதே இனிமையான நலம். ஏன் நகர்கிறேன் என்கிறாய்.. நகர்தலென்பது உனையொத்தே நிகழும் ஓரிடம் நில்லாத என் பயணத்
மேலும் படிக்கவும்

உலகம்

கம்பனும் புதுமைப்பித்தனும் உலகம் யாவையும் தாமுளவாக்கலும் நிலை பெறுத்தலும் நீக்கலும் நீங்கலா அலகிலா விளையாட்டுடையார் அவர் தலைவர் அன்னவர்க்கே சரண் நாங்களே சும்மா ஒரு ப்ளாக் ஆரம்பிக்கலாமே என்று தோன்றியது. உடனே ஆரம்பிச்சாச்சு. எனக்கு ப்ளாக் சரிவருமா என்று கூட யோசிக்கவே இல்லை. யோசிக்காமலே செய்யும் பல காரியங்களில் இதுவும் ஒன்று. யோசித்தவர்களுக்கெல் லாம் என்ன பலன் கிடைத்துவிடுகிறது? மேலும் உலகிலேயே ஆகப்பெரும் சோம்பேறி நான் என்பது என் அசைக்கமுடியாத கருத்து. திடீர் என்று திட்டம் இடபடாத திட்டத்தை நிறைவேற்றியாச்சு. சரி. ப்ளாக்=கு என்ன பெயர் வைப்பது? உடனே எனக்கு ஞாபகம் வந்தது உலகம்தான். உலகம் என்ற வார்த்தை கம்பனின் வரிகளை அழைத்துவந்துவிட்டது. கம்பன் நான்காம் வரியில் (அவர்) தலைவர் அன்னவர்க்கே சரண் நாங்களே என்று ஒரு போடு போடுவார். மாதவராஜ் தனது இடுகை தீராதப்பக்கங்களில் கடவுள் பற்றி புதுமைப்பித்தன் கோபாலபுரம் சிறுகதையில் சொன்ன வாசகங்களை நினைத்துக்கொள்கிறேன். "மனிதனாவது கடவுளாவது! சீச்சீ! சுத்த அபத்தம்! இதில் தெய்வம் தன்னை வழிபடவேண்டும் என்று மனிதனை எதிர்பார்க்கிறதே, அதைப் போல முட்டாள்தனம் வேறு
மேலும் படிக்கவும்