என் நண்பனின் அப்பாவும் சாய்வு நாற்காலியும்

ஜெயதேவனும் சில கவிதைகளும்

***************************************************

கவிஞர் ஜெயதேவனின் ஒரு நாள் என்பது 24 மணி நேரமல்ல என்கிற கவிதைத் தொகுப்பை முன் வைத்து தானப்பன் கதிர் அவர்கள் காணிநிலத்தில் எழுதிய ஒரு நூல் விமர்சனம் பார்த்தேன். 

//‘மா’ எனும் களைப்போடு வீடு திரும்பும்

மாட்டின் கழுத்து மணி ஒலியில் கேட்கிறது

பெருங்காட்டின் சிறு ஒலி//

என்கிற கவிதையைப் பார்த்ததும் சமீபத்தில் படித்த பாரதி கவிதாஞ்சனின் கவிதை வரிகள் நினைவுக்கு வந்தன.

“அடர்வனத்தின் இருளில் மெல்ல நகருமொரு காட்டுக்கு

யானையொன்றின் சாயல்”.

ஜெயதேவனின் இன்னொரு கவிதை

“ஒரு கோப்பைத் தேநீரில்

இருக்கிறதுதானே தோட்டத்தின் மணம்”

இந்தக் கவிதையை வாசித்ததும் கல்யாண்ஜி நம் முன் ஒரு பென்சிலை சீவி காட்டைச் சரிக்கிறார். 

“பென்சில் சீவுகையில்

கேட்கிறது காட்டில்

மளமளவென

சரியும் மரமொன்றின் ஓசை“

“பறவை எப்போதும் பறப்பதாகவே நீங்கள்

நினைக்கின்றீர்கள்

சிறகுகளை இலகுவாக்கி

காற்றில் ஓய்வெடுப்பதைப் பார்த்ததில்லையா?”

என்று பறவைகளைப் பார்க்கிற போது அவருக்கு எழுதத் தோன்றுகிறது.

அடுத்து ஒரு கவிதையில் கடிகாரம் பற்றி எழுதுகிறார்….

“வார நாட்களில் ஏறி பயணிக்கிறோம்

மிக மிகக் களைப்பாகிவிடுகின்றன

நொடி முட்கள்

விடுமுறை நாட்களில் சோம்பல் முறிக்கின்றன.

கடிகாரம் காலத்தைத் தின்கிறது

ஒரு சுற்றில் ஒரு சொட்டு உயிர் உதிர்கிறது”

இரண்டு நாட்களுக்கு முன் நான் ஒரு கடிகாரம் என்றொரு கவிதை எழுதியிருந்தேன்.

அதில் எழுதிய சில வரிகள்….

“நான் ஒரு பகுதிநேர கடிகாரமாக

இருக்க விரும்புகிறேன்.

எந்த நேரமும் சுழலும்

மூன்று முள்களின்

ஓயாத ஓட்டத்தை நான் வெறுக்கிறன்.

…..

கொஞ்ச நேரம் ஓய்வெடுக்க

கடிகாரத்திற்குள்ளேயே

ஒரு ஓய்வறை வேண்டும்”

“நொடி முட்கள் விடுமுறை நாட்களில் சோம்பல் முறிக்கின்றன,”  என்றும்

பறவை, சிறகுகளை இலகுவாக்கி ஓய்வெடுப்பதை நீங்கள் பார்த்ததில்லையா? என்றும் எழுதுகிறபோது ஜெயதேவனும் ஒரு ஓய்வுகால கலைஞனின் மனநிலையை விரும்புவதைப் பார்க்க முடிகிறது.

யாரும் யாரையும் படிக்காமலேயே கூட கவிதைகளெல்லாம் ஒரே சாயலின் பல வடிவங்களாக இருக்கிற சாத்தியங்கள் நிறைய உள்ளன.

                                                                                                                 நா.வே.அருள்